En ég er vön því að hafa skrýtinn tónlistarsmekk. Allt frá því í grunnskóla þegar ég fór að hlusta á U2, Smiths og Dire Straits í stað þess að hlusta á Modern talking og Milli Vanilli. Svo hlustaði ég á Cure, Sykurmolana, Pixies og Nirvana á sama tíma og ég var á kafi í Tchaikovsky og Grieg og allt þetta rann ljúflega inn um eyru mín um leið og ég rúllaði júróvisjónkeppninni frá árinu áður í gegn um vídeótækið.

En þetta varð fyrst skrýtið þegar ég byrjaði ég að vinna með Bjössa slöngu í garðslættinum. Þá var ég byrjuð að hlusta á djass og blús og hann kynnti mig fyrir Sex pistols, Dead Kennedies, Clash og S/h Draumi. Og ég smitaðist. Í hönd fór þungbær tími fyrir foreldra mína og vini. Mér tókst að eignast allt útgefið efni Dr. Gunna með S/h draumi, ásamt fjöldanum öllum af kassettum sem Doktorinn gaf út með eigin efni og alls konar neðanjarðarbílskúrsböndum. Komst meiraðsegja á tvenna tónleika með S/h draumi áður en þeir lögðu upp laupana. Síðan þá hef ég alla tíð borið gríðarlega virðingu fyrir doktornum og verið í óformlegum aðdáendaklúbbi hans.

Þið getið því ekki ímyndað ykkur hversu ólýsanlega mikið það gladdi mig síðasta laugardagskvöld að upplifa þá óvæntu ánægju að hafa lag Dr. Gunna í undankeppni júróvisjón. Og svona flott sungið og performað hjá Heiðu. Þetta hefði einungis getað orðið fullkomara ef í laginu hefði verið klarínettsóló eftir Grieg flutt af Benny Goodman, Anthony vinur minn(and the Johnsons) hefði sungið bakraddir og Kim Deal spilað á bassann. Oh, þá gæti ég dáið hamingjusöm. Súrrealísk fullkomnun.